Zaterdag 17 juni,
D-day…
2H30
Ik word plots wakker.
Mijn brein begint te werken.
Mijn hartslag gaat de hoogte in.
Ik ben al weer bezig, met wat komen zal.
De zenuwen komen op, niet te doen.
Man, man, man, het is bijna zo ver.
Ik word bang, denk aan alle slechtste scenario’s;
opgeven, hartstilstand, schrik bij afdalen,
begeven van de remmen, uit de bocht vliegen.
Dit kom allemaal op, speelt in m’n hoofd.
Verdoeme Cockske toch, bedwing u, kalmeer toch eens!
De zenuwen verminderen.
Waar ben ik toch aan begonnen, is er geen weg terug?
Ik probeer de slaap op nieuw te vatten… het lukt niet.
En zo ging dit door tot de ochtend.
De eerste vereiste om goed aan de start te komen,
is een goede nacht rust. Deze is dus al verloren, dood moe.
6H00
Opstaan.
De zenuwen zijn nu toch wat minder.
Een ½ liter koelhydraten drankje binnen en me vlug wassen.
Fiets uitrusting verzamelen.
6H30
Ontbijt
Ik voel me, alsof ik voor een zwaar mondeling examen sta.
En nu, eten, eten en eten. Frans brood, met veel honig en confituur.
Een koolhydraten rijk ontbijt dus.
Het gaat zo moeilijk binnen met al die stress, maar het moet!
7H30
Op weg naar de startplaats.
Er wordt heel weinig gezegd onderweg.
We zijn ons mentaal aan het voorbereiden.
Man, man, man, ik zie die dreigende reus door het autoraam.
M’n hart slaat weer over.
8H00
Klaar maken aan de parking, fietsen uit of van de auto.
Onze uitrusting aan; schoenen, helmen, gellekes en repen,
onze bidons, laatste fiets check.
Het lijk wel alsof we een gevechtsuitrusting aan het aandoen zijn.
En onze fiets is onze ros. Echt waar, zo voelde ik het aan.
Erg hé!
We vertrekken naar de startplaats.
IK voelde me alsof we een strijd moeten aangaan
op weg naar het slagveld, op weg naar de reus.
Wat heb ik een slecht voorgevoel.
Aan de startplaats,
We krijgen een rode anjer, welke we mogen meenemen
naar boven, en die we zullen afgeven aan het monument
van Tom Simpson, bijna aan de top.
Waar moet ik dat nu steken? achter m’n oor of in m’n drink-pul ?
Aan m’n stuur was de beste oplossing.
Nog rap een 5tal bekertjes energie drank binnen spelen,
En nu wachten, wachten voor het startschot.
Bezinnen, mentaal voorbereiden, hangend over het stuur,
of vooruit starend in het oneindige…
En dan is het zover.
Heel herkenbaar. Lijkt een beetje op het verslag wat ik 2 jaar geleden postte ? Niet alleen die beklimming is een hel, die nacht ervoor is even erg.